บทที่ 262

ฉินเย่ยืนอยู่ห่างออกไป มองเสิ่นอวิ๋นอู้ที่กำลังพิงป้ายหลุมศพและพูดคุยกับคุณย่าของเธอเบาๆ อย่างเงียบงัน

เขาไม่ได้ยินว่าเธอกำลังพูดอะไร แต่กลับสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกและความสิ้นหวังอันหนักอึ้งที่แผ่ออกมาจากตัวเธอ

สภาพของเธอในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับตอนที่เขารู้ข่าวการจากไปของคุณย่าใหม่ๆ เลย

ไม่สิ... เผลอ...